Nobre o rostro descomposto, globos de marrón e azur baixo da ollada, Rei Arur, chorou con bagullas de fogo e o xemer encanecíalle de cus os bigodes e a barba.
¡Genebra, Lanzarote! Ela fora a benamada, a única, a gavota do mencer chevento, a pel cegadora de neve ardorosa, a seguranza pétrea dos estados, o azafrán dos xantares de cerimonia, cendal de Persia na gronte queimada dos estíos, noites de brama dos veados beira do pabillón de caza a amatar dos outros brados de amor de bronce señorial entre doseis e peles de londra, e o corpo nu dela a renovarse...

Aquel ano a miña curmán Maribel obtivera boas notas nas Carmelitas. Di o que queres que che regalemos, dixéranlle os seus pais. Un tándem, respondera ela sen dubidalo.
A Nosa Terra era entón unha illa. O mar rodeábaa por Maceda, por Lovios, por Cortegada, pola Merca. Fría Hortenisia decíamos iso e nos sentabámonos en silencio a carón da lareira, na que ardían vides cun fogo rápido e intenso. No mundo houbera un diovo, e na Nosa Terra ficara isolada polo mar. Outros países eran tamén illas. Antes do dioivo, a Nosa Terra non estaba habitada.

1º-2º BAC